در پیچ و خم زندگی های ما خیلی اتفاق می افتد که یادمان می رود،نیامده ایم که بمانیم.یادمان می رود که باید برویم. یادمان می رود که باید روزی هرچه جمع کرده ایم رها کنیم و برویم. همین چند روز پیش بود که سوار هواپیما شدم. هواپیمای رنگ و رو رفته ای به نظر می رسید. به سختی از زمین بلندشد و تن لشش را به سختی از زمین جدا کرد.ضربان قلب من شروع به تند شدن کرد.

به پایین نگاه می کردم. ارتفاع بیشتر شدن همان و تلوتلو خوردن غول آهنی همان. نگاه من بود که از بالا به پایین دوخته بود،هواپیما بود که تکان تکان می خورد و دل من که شهرآشوب بود. اندکی بعد تکان ها بیشتر و بیشتر شد. با این که ارتفاعی برای زیاد شدن نمانده بود ولی تکان ها کم نشدند. اضطراب را می دیدی که بر چهره ها موج می زند. تکان ها گویا قصد ساکت شدن نداشتند. فکر کنم نزدیکتر از این به خدا نمی شد.به همین خاطر بود که گویا این آیه بر ذهنم وحی شد:

فَإذا رَکِبوا فی الفُلک دَعوا الله مخلصینَ له الدین فَلما نَجاهُم إلی البر إذا هُم یُشرکون

هنگامی که سوار برکشتی شوند،خدا را با اخلاص می خوانند و غیر او را فراموش می کنند،اما هنگامی که خدا آنان را نجات داد و به خشکی رساند،باز مشرک می شوند.

صدایی در گوشم زمزمه می کرد: هر گاه کارد به استخوانمان رسید یادمان می آید که خدایی هم داریم و هرگاه نجاتمان داد باز همان آش و همان کاسه.شتر دیدی ندیدی. اصلا ما نبودیم که خدا را صدا کردیم و هزار نذر و نیاز که اگر ما را نجات دهی ال می کنیم و بل می کنیم.

گفتم که خدایا این بار قول میدهم. از آن مردانه هایش و باز یادم آمد که إذا هُم یُشرکون

در همین حالات خود غرق بودم که صدایی از بلنگو می گفت جای نگرانی نیست.بعد از عبور از این منطقه جوی ، وضعیت بهتر خواهد شد.

-

-

وقتی پاهایم زمین را لمس کرد، از خود پرسیدم : مومن می مانی یا باز هم کفران می کنی؟