امروز انقلاب ما 35 ساله شده است. انقلابی که خمینی کبیر(ره) با نفس قدسی و  مدیریت حکیمانه ی خود و با تربیت چند ساله ی همان سربازانی که می گفت در گهواره ها هستند، توانست آن را به پیروزی برساند. انقلابی که هر چند انقلابی سیاسی را در اطراف و اکناف دنیا نوید میداد ولی بیش از هرچیز رنگ وبوی آن ، رنگ و بوی انقلابی فرهنگی بود تا سیاسی. انقلابی که معمارش نقشه ی آن را از روی انقلاب اسلام در 1400 سال پیش الگوبرداری کرده بود.همان انقلابی که 1400 سال پیش ، هرچند تمام معادلات سیاسی زمان خودش را به هم ریخت ولی بیش و پیش از همه ی این ها، انقلابی فرهنگی بود.

جوانان زمان انقلاب ما نتیجه تربیت خانواده هایی بودند که به تربیت مدرسه اعتمادی نداشتند و خودشان کمر همت برای تربیت فرزندانشان بسته بودند.نتیجه ی آن تربیت و آن پای منبر رفتن ها آن شد که سربازانِ در گهواره ی خمینی کبیر(ره) آنقدر رشد کردند که شایستگی به دوش کشیدن بار امانت انقلاب را پیدا کردند. و این شد که خدای متعال انقلاب را به عنوان ودیعه ی خود نزد مردم ایران به امانت نهاد. عده ای حقاَ وانصافا امانت داری کردند. ولی کم هم نبودند آن هایی که غفلت کردند.امروز اگر جوانان هم نسل من در باورها و اعتقاداتشان سست شده اند یا برای پذیرش آن ها دلیل محکمی ندارند ایراد مستقیماً به همان هایی وارد است که غفلت کردند و بُعد فرهنگی انقلاب را به کلی فراموش کردند، تا جایی که امروز میبینیم در لایحه ی بودجه برای بخش فرهنگ کمترین بودجه در نظر گرفته می شود.

اکنون که 35 سال از انقلاب می گذرد بد نیست از خودمان بپرسیم چه قدر توانسته ایم نیروی کارآمد و انقلابی تربیت کنیم؟چه قدر توانسته ایم ارزش های انقلاب را به نسل های جدید انتقال دهیم؟

همین چند وقت پیش بودکه حضرت آقا با شورای عالی انقلاب فرهنگی دیدار داشتند.اگر خاطرتان باشد آقا گله کردند از اینکه بچه های ما وحتی نوه های ایشان اسم بازیکنان فوتبال خارجی را می شناسند ولی اگر از فلان داشمند هسته ای معاصر اسم بیاوریم نمی شناسند.آقا در آن جلسه یکی یکی از باربی و مرد عنکبوتی و... اسم آوردند. حتی از خون دل خوردن با بعضی ها که قرار بود اسباب بازی مناسب، درست کنند صحبت کردند. راس نظام چنین نگاه ریزبینانه و دقیقی به مسائل دارند ولی متاسفانه برای بسیاری از مسئولین مربوطه هنوز این حرفها جایگاه تشریفاتی دارند. انکار نمی کنم که یکی از مسببان این بد اخلاقی و نا هنجاری تربیت خانوادگی است.ولی به نظر شما در دنیایی که پدرومادرها نسبت به گذشته زمان کمتری برای تربیت فرزندان و در کنارخانواده بودن،دارند آیا نباید به فکر تحولی بنیادی در آموزش و پرورش بود؟به چه زبانی بگوییم پس وپیش کردن مقاطع تحصیلی و عوض کردن اسم مقاطع تحصیلی دردی را درمان نمی کند.حال باز هم جلد کتاب دین وزندگی را نو کنید و باز هم مطالب تکراری در آن بنویسید.کتاب دینی دبستان را بردارید و به جایش کتاب نقاشی هدیه های آسمان بگذارید. به چه زبانی بگوییم ازاین نظام آموزشی، مسلمان انقلابی بیرون نخواهد آمد. و باز هم به یاد همان ودیعه باشیم. ودیعه ی انقلاب،که خدای متعال هیچ تعهدی نداده که آن را تا ابد برای ما نگه دارد.از کجا معلوم که اگر همین طور پیش برویم زمانی نرسد که شایستگی نظام اسلامی را از دست بدهیم و خدای متعال این نعمت بزرگ را از ما بگیرد؟

 وقتی انقلاب های بزرگ دنیا را بررسی می کنیم متوجه می شویم یکی از اساسی ترین عوامل شکست انقلاب ها پس از چند سال از شروع انقلاب، عدم انتقال ارزش ها و اصول انقلاب به نسل های بعد بوده است. شکی نیست که تا الان خدای متعال و حضرت ولی عصر(عج) پشتیبان این مملکت بوده اند. اما اگر ما نتوانیم اصول و ارزش های انقلاب را به نسل های بعد منتقل کنیم به جایی خواهیم رسید که جامعه شایستگی این نعمت را نخواهد داشت. هرچند ممکن است از نظر خواننده این حرف خیلی گزاف باشد ولی حقیقت امر همان است که خدای متعال فرمود:

ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم

نصیری پور