حالم خوب نیست ازین همه آقا زاده...

چه قدر سخت است که ببینی یک نفر به خاطر این که زاده ی یک «آقا» است به او بگویند «آقازاده». چه سخت است که ببینی مردمان کشورت تبعیض را می بینند و دم برنمی آورند و لی همان زاده ی «آقا» راست راست می چرخد ودر رفاه و آسایش غلط می زند.چه سخت است که بدانی روزی برای سرپا ماندن کشورت ، کسانی خود را روی مین انداخته اند و یا روزها را بدون آب و غذا در بیابان های خوزستان در کمین نشسته اند،  ولی امروز ، «آقا» زاده ها به راحتی اختلاس کنند و یا میراث همانان را به نفع خود مصادره کنند. چه سخت است که بدانی در همین کوچه های خرمشهر و آبادان ، کسانی برای این که دستی به ناموس من و تو نرسد و برای این که موی دخترکانی کشیده نشود و یا برای این که گردغم برروی پیرمردانمان ننشیند ، جان دادند. و چه سخت تر است که ببینی فرش قرمز بعضی «آقا»زاده ها  از سرخی خون همان هاست. «آقا زاده ها»یی که تمام ادعایشان عکسی است که در جبهه گرفته اند و الان هم کلفتی گردن خویش را ابزاری برای فشار بر گردن باریک تر از موی هموطنانم کرده اند. همانان که خون دیروزی ها را فرش قرمزشان کرده اند و امروز هم خون مردم کشورم را در شیشه می کنند. با فساد های نفتی و یا اختلاسشان، با تلاش برای تشدید تحریم ها علیه هم میهنانم ، با پارتی بازی ها و البته گاهی هم باآتش زدن سطل زباله ها...

از این «آقازاده ها» کم نیستند ولی فساد به همین جا ختم نمی شود. وقتی ببینی وزارت فخیمه ارشاد مملکت مجوز کتاب ترویج همجنس گرایی می دهد؛ که انگار مملکت ما قوم لوط را الگو قرار داده و یا تک خوانی زنان را در اولویت های کارش می گذارد، باز هم انتظار داری حال آدم خوب بماند؟به هر حال، هر وقت که این ها دلم را داغ می کنند، آرام زیر لب این بیت را باخودم زمزمه می کنم:     

    در ناامیدی بسی «امید» است    پایان شب سیه سپید است.