آوازه کارآمد بودن و تخصص محوری دانشگاه صنعت نفت در سنوات پیش به گوش همگان رسیده است ولی با مقایسه آن سطح علمی با وضعیت علمی حاکم بر دانشگاه کاری جز غبطه خوردن عایدمان نمی شود، البته در این بین عدم تلاش کافی خود ما در پیشرفت و جهاد علمی قابل انکار نیست ؛ اما شاید مهم ترین دلیل این نارضایتی ها از دانشگاه، کمبود یا در دسترس نبودن دلسوز واقعی در دانشگاه باشد. که صد البته باید به ریشه کاوی این علت پرداخت که چه شده است ، حرکتی کارآمد برای تغییر و تحول سیاست های علمی حاکم بر دانشگاه صورت نمیگیرد ، یا اگر هم حرکتی باشد به دلیل اختلاف سلیقه هایی که گاها به نظر شخصی مبتلا می باشد ! حمایتی صورت نمیگیرد.

سخن به درازا نکشد ، مطالبه و خواست تمامی دانشجویان این دانشگاه ، رسیدن به سطح علمی می باشد که دانشجو هنگام فارغ التحصیل شدن از دانشگاه ، واقعا احساس کند که یک مهندس متخصص و واقعی از دانشگاه فارغ می شود ، که در همین راستا  از مسئولین انتظار می رود چاره ای بیندیشند .

نکته ی دیگر این که مسئولین وزارتی و تا حدودی دانشگاهی، به مجموعه دانشگاه صنعت نفت،بگونه ای که برطرف کننده مشکلات صنعت باشد، نگاه نمی کنند، و دانشگاه را آن طور که باید، تامین کننده فناوری و برطرف کننده نیاز علمی و فنی خود نمی دانند.نتیجه این می شود که به رغم هزینه های زیادی که برای دانشجو  می شود، همچنان فارغ التحصیلان ما به عنوان تامین کننده نیاز صنعت شناخته نمی شوند. البته این دیدگاه مسئولین وزارتی هم به سیستم آموزشی دانشگاه و سخت گیری های علمی- آموزشی مربوط می شود که طبیعتا وقتی امیدی به دانشگاه نداشته باشند،برای ایجاد تغییرات در سیستم آموزشی، تلاشی نخواهند کرد.همین می شود که به جای تکیه بر توان داخلی مجبوریم دست نیاز جلوی خارجی ها دراز کنیم    .

نکته آخر این که در این شماره تلاش کرده ایم، تا با دیدگاه واقع بینانه به نقد مسائل بپردازیم و امیدواریم که موجبات کدورت هیچ یک از مسئولین محترم را فراهم نکند    .

"امید"است که با توجه کافی مسئولین محترم ،به نقدها و نظرات مطرح شده، تغییرات موثری را در مجموعه ی آموزشی دانشکده و دانشگاه شاهد باشیم .