درشماره قبلی در مورد لزوم داشتن اعتماد به نفس و خودباوری " صحبت شد،در این شماره از نشریه قصد دارم یک بازنگری کلی داشته باشم از وضعیت صنعت نفتمان .قصد نگارنده براین است که اساس، بر واقع بینی گذاشته شود نه آرمان گرایی و....

متاسفانه وجود مدیریت ضعیف در این بخش از صنعت باعث شده تا از جایگاهی که ما باید درآن قرار می داشتیم فاصله داشته باشیم.اگر یک مقایسه ی کوچک بین کشور ما و کشور دیگری مثل چین یا.... در یک بازه ی زمانی انجام دهیم، مشخص می گردد که علارغم وجود سرمایه ها و نیروی انسانی یکسان و حتی درمواردی بیشتر، میزان پیشرفت آن ها خیلی بیشتر از ما بوده است. سوالی که اینجا مطرح است،این است که چه عاملی باعث شده تا وضعیت ما این چنین باشد؟ دلایل متعددی می تواند وجود داشته باشد که دراینجا به بخشی از آن توجه می شود:                                                 مهم ترین و اصلی ترین دلیل آن می تواند عدم وجود مدیریت صحیح وشایسته باشد که در بخش های متعدد شاهد آن هستیم. چه معیار و اساسی برای انتخاب مدیران وجود دارد؟ رؤسای پالایشگاه و واحدهای مختلف آن برچه اساسی انتخاب می شوند؟ دردانشگاه ها  مسئولین ، مدیرگروه ها معاونت ها برچه اساسی انتخاب شده اند؟ اگر بر اساس شایسته سالاری و تعهد و... انتخاب شده اند چرا به محض این که دولت ها عوض می شوند مسئولین هم عوض می شوند؟ برچه اساسی درجه اساتید ارتقاء پیدا می کند؟تا حالا چقدر توانسته اند مشکلی از صنعت و دانشگاه را حل کنند ویا راه جدیدی را معرفی کنند؟ مشکل بعدی که می توان به آن اشاره کرد عدم وجود ارتباط صحیح و منطقی بین صنعت و دانشگاه خواهد بود.شاید گفته شود گذاشتن دوره های کارآموزی و پژوهشگاه های صنعت نفت برای همین بوده است!سوال اینجاست:چه برنامه ریزی هایی برای  تربیت نیرو در دوره های کارآموزی و انجام پروژه های صنعتی شکل گرفته است؟ به طور مثال تولید کاتالیست از جمله پروژه هایی است که در پژوهشگاه روی آن کار می شود و بودجه های فراوانی صرف آن می گردد!ولی علارقم اینها می بینیم باز نیازمندیم تا از خارج آن ها را وارد کنیم؟ آیا دانشجوی فارغ التحصیل از دانشگاه دید کافی از صنعت دارند؟

چند سال پیش رئیس دانشگاه استنفورد امریکا که شخصا خود به ایران آمده بود عنوان کرده بود فارغ التحصیلان رشته ی مهندسی برق دانشگاه شریف بهترین ها در جهان هستند.مشخص است که مشکل این نیست که ما نمی توانیم کاری انجام دهیم بلکه مشکل، داشتن مدیریت غلط و اشتباه است.

در تحصیلات دانشگاهی نیز پروژه هایی که برای دانشجویان تعریف می شود اغلب هیچ استفاده ای از آن ها نمی توان کرد. تئوری محور بودن پروژه ها و عدم تطبیق آن ها با صنعت باعث شده است تا صرفا مدرک گرایی مد نظر قرار بگیرد.

این گوشه ای از وضعیتی بود که ما در صنعت اول کشورمان داریم. مشکل نبود نیرو نیست.مشکل عدم وجود مهارت در بین محصلان نیست.شما الان همین دانشکده که در آن قرار داریم، را در نظر بگیرید: آیا مسئولین از رئیس محترم دانشگاه گرفته تا مدیر گروه ها و معاونت و... به خوبی سر جای خودشان قرار گرفته اند؟ تا حالا چقدر توانسته اند حالا نگوییم مشکل صنعت بلکه مشکل پژوهشی دانشکده را مرتفع کنند.دلیل نارضایتی دانشجویان از بعضی مسئولین که سال های سال وجود داشته ودارند چیست؟در همین دانشگاه چقدر از توانایی دانشجویان استفاده می گردد؟ چقدر امکانات در اختیار آنان قرار داده می شود؟....

این مطلب ادامه دارد.